Jullie zullen het vast wel herkennen, aangevreten wortels, onbruikbare groentes door slakkenschade en leeggeroofde bessenstruiken door onze gevleugelde vrienden. Ik kan mij voorstellen dat veel tuinders hiervan met de handen in het haar zitten en een oorlogsverklaring hebben opgetekend tegen alles wat hun groentes bedreigt.

Nu we richting het einde van het oogstseizoen gaan, kunnen we voorzichtig ook de balans al gaan opmaken. Wat heeft de tuin ons dit jaar aan oogst opgeleverd, hoeveel tijd is er geïnvesteerd in het onderhoud, waar werd ik blij van.

Ook bij mij ontstond teleurstelling en frustratie toen bleek dat bijna al mijn geplante aardappels door de veenmol waren aangevreten, de aardbeien of niet opkwamen of vroegtijdig door ‘vleugelaars’ werden weggepikt en slakken de weg hadden gevonden naar enkele van mijn groentes. En naast die vreetschade heeft de tuin het ook als gevolg van het extreme weer moeilijk gehad en daar zit wat mij betreft ook precies het knelpunt.

We zijn gewend om de wereld om ons heen te cultiveren, naar onze hand te zetten. We schrikken er niet voor terug om de beestjes te elimineren die schade berokkenen aan de groenten die door ons met de grootste liefde en zorg is neergezet. Inmiddels weten we dat wij daarmee, weliswaar onbedoeld, hebben bijgedragen (en nog steeds bijdragen) aan het verstoren van ons ecosysteem en aan klimaatverandering.

Gelukkig wordt op steeds meer manieren getracht het tij te keren. Waar we vroeger in rijtjes de aardappels en de sla in de grond hadden gezet voor onze consumptie en bestrijdingsmiddelen inzetten om ongedierte aan te pakken wordt ecologisch tuinieren meer en meer het uitgangspunt. Door de nieuwe generatie tuinders wordt een begrip als permacultuur steeds meer omarmd; Dit is een duurzame manier van tuinieren, gebaseerd op een filosofie van werken mét in plaats van tegen de natuur. Het accent ligt bij permacultuur niet op op zichzelf staande onderdelen maar op de samenwerking tussen mens en natuur in een samenhangend ecosysteem. Je kunt hier meer over lezen op deze site .

Mij is verteld dat de natuur altijd bezig is om de balans te herstellen. Grijpen we rigoureus in op laten we zeggen de slakkenpopulatie, dan kan het zomaar zijn dat het jaar erop we 2x zoveel slakken krijgen. In het ergste geval, als de slak verdwijnt door actieve bestrijding zullen er ook andere (nuttige) diertjes verdwijnen die samenwerken met de slak. Ik weet het, u kweekt uw groentes niet voor de slakken om daarmee het ecosysteem in stand te houden, maar wat zou er mogelijk worden als we meer proberen samen te werken met de natuur? En daarmee dus ook accepteren dat zich soms beestjes, die wij als ongewenst beschouwen, tegoed doen aan onze groenten. En ons realiseren dat de natuur een kwetsbaar systeem is dat samenhangt uit interactie tussen de vele soorten die de natuur rijk is.

Teruglezend op dit artikel ik mij dat wat ik hier heb opgeschreven geen pleidooi is voor het (on)gedierte maar een pleidooi om de levenscyclus van Moeder Natuur te respecteren. Om met haar samen te werken en in te zien dat wij niet boven de natuur staan maar er een wezenlijk onderdeel van zijn.

Mocht je zelf al ervaring hebben opgedaan met permacultuur, of ecologische tuintips hebben om ziekten en plagen tegen te gaan dan nodig ik je uit dit met ons te delen. Stuur ze op naar info@esselyckerhof.nl.

Met vriendelijke groet,
Erik Jan Brunt
Voorzitter